.png){kind=small}
بررسی تغییرات نوروژنز و میزان استرس اکسیداتیو در موشهای مدل آلزایمر تحت درمان با اگزوزوم های سلول های بنیادی مزانشیمی پیش تیمار شده با شرایط هیپوکسی
خلاصه ضرورت اجرای طرح
آلزایمر یک بیماری تحلیل برنده عصبی است که تا کنون درمان موثری برای آن گزارش نشده است. از مسیرهای اصلی ایجاد کننده بیماری تجمع پلاکهای آمیلوئید بتا در خارج سلول و کلافهای نوروفیبریلی در داخل سلول میباشد که نتیجه آن توقف رشد سلولی، از دست رفتن سلولهای عصبی و کاهش نوروژنز و ارتباطات سیناپسی بین نورونها میباشد که به صورت تغییر فعالیتهای الکتریکی مغز در EEG بیماران قابل مشاهده میباشد. اگرچه تحقیقات زیادی در خصوص توانایی سلولهای بنیادی مزانشیمی در مکانیسم های جبرانی و ترمیمی اندوژن مغز و درمان بیماریهای نورودژنراتیو مانند آلزایمر به وجود آورده است، ولی همراه بودن مشکلاتی مثل ناسازگاری ایمنی، توموروژنیک شدن، احتمال وقوع عفونت‌ها،تعداد کم سلول برای پیوند و یا مرگ سلولهای پیوندی کارایی درمان مبتنی بر سلول را کاهش می دهد. در نتیجه، استفاده از روشهای جایگزین مانند استفاده ازمواد پاراکرینی سلولهای بنیادی مزانشیمی که از مهمترین آنها اگزوزمها هستند بدلیل پتانسیل های بالا، هزینه پایین و تحریک کمتر پاسخ ایمنی مورد توجه قرار گرفته است. از طرفی تحقیقات اخیر نشان داده است که کشت سلول های بنیادی در شرایط هیپوکسی نه تنها بر کارایی عملکردی خود سلولها اثرات مثبت میگذارد، بلکه موجب بهبود پتانسیل های اگزوزوم های مشتق شده از آنها در بسیاری از زمینه ها از جمله رشد و تمایز سلولی میشود. بنابراین هدف این مطالعه استفاده از اگزوزومهای مشتق از سلولهای بنیادی تحت هیپوکسی به صورت اینترانازال در بهبود عملکرد مغز در بیماری آلزایمر میباشد.
وضعیت طرح: در حال اجرا
سال شروع: 1403
مجری طرح: دکتر مریم فرهمند فر
ارسال به دوستان